Λίζη Καλλιγά

21 Σεπ 2023 - 14 Οκτ 2023

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ατομική έκθεση της Λίζης Καλλιγά

«Τα Άνθη της Πανδημίας»

Επιμέλεια έκθεσης: Αποστόλης Αρτινός

Εγκαίνια Έκθεσης : 21 Σεπτεμβρίου 2023, 19.30-21.30

Διάρκεια έκθεσης: 21 Σεπτεμβρίου 2023 –  14 Οκτωβρίου 2023

 

Η Γκαλερί Σκουφά με μεγάλη χαρά παρουσιάζει την καινούργια ατομική έκθεση ζωγραφικής της Λίζης Καλλιγά με τίτλο: «Τα Άνθη της Πανδημίας», την οποία επιμελείται ο Αποστόλης Αρτινός. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα, τα οποία η καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19. Η έκθεση εγκαινιάζεται την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023, στις 19:30 – 21:30 και θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Οκτωβρίου 2023.

 

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας η Λίζη Καλλιγά αποσύρεται στο σπίτι της στις Σπέτσες, όπου βρίσκει διέξοδο, σε αυτή την κατάσταση νωχελικότητας, ζωγραφίζοντας και φωτογραφίζοντας βάζα και άνθη. Άλλοτε άνθη σε ανθοφορία και άλλοτε άνθη αφυδατωμένα και μαραμένα, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα των σκοτεινών ημερών. Σε μια εποχή που όλα είναι εφήμερα, τα άνθη της Καλλιγά χαρακτηρίζονται από την αιωνιότητα της στιγμής.

 

Όπως αναφέρει και ο Αποστόλης Αρτινός στο  κείμενο που συνοδεύει την έκθεση: «Ένα βάζο με λουλούδια λοιπόν, που ’ναι, εν τέλει, και μια πράξη ποιητική, μια πράξη μεταστοιχείωσης. Τα άνθη ήταν πάντα γλωσσικά σινιάλα μιας εκλέπτυνσης υλικής που πραγματώνει μέσα στο κόσμο την αϋλότητα της ιδέας της. Ήταν, συνεχίζουν να είναι, το ιδεατό ενός πραγματικού, ένας ποιητικός τύπος μέσα στο πεδίο της εγκοσμιότητάς μας, κι έτσι σημεία μιας μετάβασης, μιας υπέρβασης ψυχικής. Τα άνθη που ’ναι κι ένα αγαπημένο θέμα μέσα στη δουλειά της Καλλιγά, αλλά που εδώ όμως, σ’ αυτή τη σειρά,  επανέρχονται μ’ έναν τρόπο εμμονικό. Η προσήλωσή της, στο ίδιο βάζο, πολλές φορές, ένα δίπτυχο, ένα τετράπτυχο, οι πολλαπλές εκδοχές του, ο χρόνος του, μια πένθιμη ακολουθία. Εικόνες που συντίθενται στο δίπολο μιας χειρονομίας συνθετικής κι αφηρημένης μαζί. Είναι σ’ αυτόν τον μετεωρισμό που τα πράγματα ανακτούν και την αναπαραστατική, αγωνιούσα μορφή τους, όχι στην κατακτημένη γλώσσα μιας τεχνικής, αλλά σε μια αδύναμη χειρονομία που εγείρει τα πράγματα και τα διαγράφει μαζί. «Ξυπνούσα τα βράδια», θα εκμυστηρευθεί η Λίζη, «και κατέβαινα στο εργαστήριο για να βρω το σωστό χρώμα». Οι εικόνες, μαζί κι οι ψηφιακές, είναι το παλίμψηστο του εαυτού τους, αυτό το ξανά και ξανά της εκδίπλωσής τους».